Kort stukje over de musici en wat zij gaan spelen
Speeltijden:
13.00-13.30
14.00-14.30
Kayhan Kalhor & Yasamin Shahhosseini - Improvisation part I 
Tony Overwater SPiRiTS: Spirit of St Jean with Yasamin Shahhosseini, Emine Bostanci and Ruven Ruppik Lees meer over de instrumenten
De zheng is een oude Chinese citer. Het is ontwikkeld uit een klein instrument van bamboe, oorspronkelijk gebruikt door herders. Hij was erg populair in de oudheid, al in de Periode van de Strijdende Staten en de Qin-dynastie (225 tot 206 v.Chr. en eerder). De zheng heeft een gebogen oppervlak en is langwerpig-trapeziumvormig met 13 tot 25 snaren die over afzonderlijke bruggen zijn gespannen. Hoewel metalen snaren tegenwoordig gebruikelijk zijn, waren de snaren in de oudheid van zijde. De zheng rust op twee voetstukken en wordt bespeeld met imitatie-nagels. Aan de rechterkant van de bruggen tokkelen beide handen de snaren en aan de linkerkant buigen de linker vingers de snaren om de toonhoogte te veranderen of om versiering te bieden. Het speelbereik beslaat drie tot vier octaven. De zheng heeft een unieke, rijke expressiviteit en wordt met finesse bespeeld. De kayagum en de koto zijn de Koreaanse en Japanse verwanten van de zheng.
De ud is het belangrijkste muziekinstrument in de muziek uit het Midden-Oosten: het wordt de ‘sultan van de instrumenten’ genoemd. De naam is afgeleid van het Arabische woord voor ‘hout’. Dat verwijst naar de stroken hout die worden gebruikt om het ronde lichaam te maken. De hals van de ud, die kort is in vergelijking met het lichaam, heeft geen frets en dit draagt bij aan het unieke geluid. Dit stelt de muzikant ook in staat om de microtonen (tussen de halve stappen van een chromatische toonladder van 12 noten) te spelen die nodig zijn voor de meeste Arabische en Turkse muziek. De meest voorkomende snarencombinatie is vijf paar snaren die unisono zijn gestemd en één bassnaar. De snaren zijn over het algemeen gemaakt van nylon of darm en worden getokkeld met een plectrum dat bekendstaat als een risha of mizrap. Een ander onderscheidend kenmerk van de ud is de kop, met de stempennen die in een hoek naar achteren zijn gebogen ten opzichte van de hals. De ud die in de Arabische wereld wordt gebruikt, verschilt enigszins van die in Turkije en Armenië. Er worden andere stemmingen gebruikt en de Turkse ud heeft een helderdere toon dan zijn Arabische tegenhanger. De ud is de voorouder van de Chinese pipa, de Japanse biwa, de Europese luit (‘al ‘ud’ werd ‘luit’) en uiteindelijk ook van de gitaar.
